Τα κλεμμένα παγωτά

Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τι ιστορία να πω... στο μυαλό μου πολλές (για όποιους ξέρουν "Τη βουτιά του Ανέστη στη Μηλίνα", "Την πέτρα του Ιορδάνη", "Το λάθος", "Το πανήγυρι 2009 και η επόμενη μέρα", "Το Πλήρωσε να φύγουμε γιατί θα φάμε ξύλο!", "Το ναυάγιο του Ορφέα στην Πάου", "Τα χαμένα κλειδιά στη Μηλίνα" και άλλες πολλές).

​

Σκέφτηκα λοιπόν να πω "Τα κλεμμένα παγωτά" γιατί είναι μια ιστορία που χρονικά συμπίπτει με την πιο ξέγνοιαστη μου ηλικία στον Κάλαμο. Ελπίζω να σας αρέσει!

​

Το 2008 ήταν ένα αξέχαστο καλοκαίρι. Η καθημερινές δραστηριότητες της Παρέας είχαν περιοριστεί στο να ξυπνάμε μετά το μεσημέρι, να κάνουμε μπάνιο και όλη την υπόλοιπη μέρα να παίζουμε στους υπολογιστές (όποιοι ήσασταν εκεί θα πρέπει να θυμάστε το μικρό Internet Café που είχαμε στήσει στον Κόκκινο στο πρώτο τραπεζάκι δεξιά). Εποχές λοιπόν που μόνο 2 μέρη είχαν ίντερνετ (Κόκκινος - Παρισιάδης) στον Κάλαμο τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Για εμάς αυτό σήμαινε ότι όταν οι ταβέρνες έκλειναν έπρεπε και εμείς να το διαλύσουμε σιγά σιγά καθώς δεν είχαμε ρεύμα για τα λαπτοπ. Έτσι λοιπόν ζητήσαμε ένα βράδυ από τον Δημήτρη να μας αφήσει το παραθυράκι ανοιχτό και μια μπαλαντέζα το βράδυ. Κανένα πρόβλημα. Αφού έκλεινε το μαγαζί λοιπόν αφήναμε καμία ώρα να περάσει και κατά τη 1-2πμ στήναμε τον εξοπλισμό και το λήγαμε αφού ξημερώσει. Ένα βράδυ καθώς είχα βάλει το χέρι μου μέσα από το ανοιχτό παραθυράκι για να βάλω στην πρίζα το πολύμπριζο συνειδητοποίησα ότι το ψυγείο με τα παγωτό είναι ανοιχτό. Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνω πύραυλο. "Κοιτά" λέω στον Α! "Που το βρήκες αυτό?!?!" μου κάνει. "Το ψυγείο είναι ανοιχτό!" λέω. Να μην τα πολυλογώ λοιπόν πρέπει να φάγαμε από 3-4 παγωτά ο καθένας. Και όταν πλέον δεν τα φτάναμε από το παράθυρο, κάποιος πήγε και έφερε μια αποχή και τα ψαρεύαμε! Φυσικά το επόμενο πρωί η Ρίτα βρήκε το ψυγείο μισοάδειο. Και έτσι λοιπόν δεν ξαναβρήκαμε ποτέ το ψυγείο ξεκλείδωτο!

Πέρα από αυτό όμως εκείνες τις χρονιές όταν ήμασταν 15-16 περνούσαμε ωραία. Πάρα πολύ ωραία. Καθόμασταν στον Κάλαμο 2 με 3 μήνες ο καθένας και όλη την μέρα ήμασταν μαζί αυτά τα 5-6 άτομα. Φίλοι αχώριστοι. Μαζί κολυμπούσαμε, μαζί τρώγαμε, μαζί παίζαμε, και φυσικά μαζί το σκάγαμε με μια μικρή βαρκούλα κρυφά για να πάμε Σάββατο βράδυ στη Μηλίνα.

Εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου λοιπόν για τις νεότερες γενιές να περάσουν όσο καλά περάσαμε εμείς και ακόμα καλυτέρα! Να κάνουν φίλους αχώριστος που και ας έχουν να μιλήσουν μήνες όταν χτυπήσει το τηλέφωνο είναι λες και τα πίνανε χτες βράδυ. Να έχουν βιώματα και εμπειρίες από τον Κάλαμο. Γιατί εάν έχουν όλα αυτά τότε θα μείνουν συναισθηματικά δεμένοι με τον Κάλαμο για μια ζωή.

​

Φιλικά Ξενοφών

Υ.Γ. Ρίτα - Δημήτρη εάν διαβάζετε υπόσχομαι τσίπουρα για συγχώρεση!!

Παιδικές αναμνήσεις

Στον Κάλαμο ,αδιαμφισβήτητα, έχω ζήσει τις πιο όμορφες στιγμες της ζωής μου! Από τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου , κάθε καλοκαίρι είμαι στον Κάλαμο! Από αλάνθαστες πηγές (μαμά, μπαμπάς) ξέρω επίσης ότι στον Κάλαμο έκανα το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα μόλις 40 ημερών! Για μένα ο Κάλαμος είναι ο παράδεισος μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ να περάσει καλοκαίρι που να μην είμαι εκεί....Δεν ξέρω γιατί, αλλά πραγματικά είναι ένα μέρος που ξεχνάω τα πάντα και πάντα καταφέρνω να ηρεμώ και να περνάω απίστευτα! Τα πράγματα που θυμάμαι και αγαπάω στον Κάλαμο είναι η απίστευτη παρέα των παιδιών που είμαστε εκεί.....ξέρουν εκείνοι ποιοι είναι...Που κάθε χρόνο μαζευόμαστε εκεί και είναι σαν να ήμασταν μόλις χθες όλοι εκεί...παρεακι... να τραγουδάμε στην παραλία , να παίζουμε Παλέρμο στο μπαράκι του Ανέστη όπως λεμέ (Δέον), να θυμόμαστε τα παλιά, να ξενυχτάμε όλοι μαζί και να κλαμπάρουμε μέχρι το πρωί.... Επίσης αυτό που λατρεύω στον Κάλαμο είναι η απογευματινή βόλτα στον δρόμο της παραλίας...όπου ξεκινάς για μια βολτίτσα όπως λες...Και καταλήγεις να γυρίζεις στο σπίτι σου 2 ώρες μετά ....Και στην ερώτηση «Καλά που ήσουνα τοση ώρα;» απαντάς «Ααα σταμάτησα παντού για να πω μια καλησπέρα ή για να πιώ καφεδάκι..»! Από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι οι διακοπές με την γιαγιά Νίτσα και τον παππού Δήμο...Που μας πήγαιναν με τον αδερφό μου για μπάνιο στην παραλία του Καλάμου και γυρίζοντας, μας έκαναν μπάνιο σε μια λεκανίτσα με ένα τσίγκινο ποτηράκι.....Αφού πρώτα την είχανε γεμίσει με νερό αφήνοντας την στον ήλιο για να ζεσταθεί...Γιατί ακόμη δεν υπήρχε ο λεγόμενος θερμοσίφωνας.... Τέλος...Δεν θα αφήσω ασχολίαστο το σπίτι μου στον Κάλαμο ....Που πλέον έχει ονομαστεί το σπίτι με τα κεριά....Αφού η μαμάκα μου και ο μπαμπούλης μου έχουν κάνει το σπίτι μας να φαίνεται με μπαράκι και ξενοδοχείο ...καθώς δεν ήτανε λίγες οι φορές που μπήκανε κάποιοι ξένοι στο σπίτι μας και καθίσανε στα τραπεζάκια μας ζητώντας να τους φέρουμε μια μπύρα και ένα μοχιτο!

​